Elementy wykonane z różnych metali nie mogą stykać się ze sobą, ponieważ mogłoby to prowadzić do korozji kontaktowej lub innych niekorzystnych oddziaływań. W obecności elektrolitu (wody) powstaje niebezpieczeństwo korozji elektrochemicznej.
Poniżej przedstawiamy tabelę z dopuszczalnymi i niedopuszczalnymi połączeniami metali.
Jony miedzi będą przyczyniać się do korozji powierzchniowej blachy tytanowo-cynkowej, dlatego blacha ta nie powinna znajdować się poniżej stosowanych materiałów miedzianych. Z kolei elementy stalowe, niezabezpieczone, ulegają szybkiej korozji i powodują powstawanie trudnych do usunięcia rdzawych zacieków.
Przy bezpośrednim kontakcie blachy tytanowo-cynkowej z wodą spływającą z powierzchni bitumicznych będzie zachodzić korozja bitumiczna. Powierzchnia bitumiczna (np. papa) poddana oddziaływaniu promieni UV, wilgoci i związkom z powietrza emituje agresywne związki chemiczne o odczynie kwaśnym, które wywołują mocną korozję cynku.
Jeżeli nie jest możliwe wyeliminowanie stosowania blach tytanowo-cynkowych spod pokryć bitumicznych, należy bezwzględnie pokryć powierzchnie blachy tytanowo-cynkowej ochronnymi powłokami malarskimi. Do zabezpieczenia stosuje się preparaty chlorokauczukowe lub produkty na bazie żywic akrylowych.
Niestety, powłoki takie muszą być regularnie odnawiane, gdyż same narażone są na procesy starzeniowe i korozyjne.
