Skip to main content

Wstęp

Elementy wykonane z blach tytanowo-cynkowych i miedzianych to popularne rozwiązanie w budownictwie dachowym ze względu na ich trwałość, estetykę i wyjątkowe właściwości techniczne. Aby jednak w pełni wykorzystać potencjał tych materiałów, należy przestrzegać określonych zasad ich obróbki, łączenia, mocowania oraz ochrony przed korozją. Poniższy poradnik zawiera szczegółowe informacje dotyczące praktycznego zastosowania oraz zasad postępowania z blachami dachowymi, które pomogą zapewnić ich długotrwałą trwałość i estetykę.


Obróbka blach tytanowo-cynkowych i miedzianych

Obróbka mechaniczna: zwijanie, gięcie, profilowanie

Podczas procesu zwijania, gięcia, profilowania lub każdej innej mechanicznej operacji polegającej na zmianie kształtu płaskiego elementu blachy, następują w jej strukturze zmiany, prowadzące w ekstremalnie niekorzystnych warunkach do zniszczenia struktury powiązań międzycząsteczkowych, a więc do powstania pęknięć.

  • Zjawisko pęknięć może wystąpić szczególnie podczas ostro krawędziowego gięcia cynku w temperaturze poniżej 10ºC oraz gięcia z przewężeniem (rozciąganiem) materiału ponad granicę jego plastyczności.
  • Problem ten dotyczy głównie blach tytanowo-cynkowych, podczas gdy miedź, dzięki wysokiej plastyczności, dobrze znosi obróbkę nawet w temperaturach ujemnych.

Wskazówka: Plastyczność zarówno blach tytanowo-cynkowych, jak i miedzianych można poprawić poprzez ostrożne podgrzewanie, szczególnie w przypadku cynku.


Techniki łączenia blach dachowych

Rąbki, nitowanie, lutowanie, spawanie

Blachy tytanowo-cynkowe i miedziane można łatwo łączyć przy użyciu różnych technik:

  1. Rąbki:
    • Rąbki pojedyncze i podwójne, stojące i leżące, pozwalają na zakleszczenie warstw materiału, gwarantując wodoszczelność.
  2. Nitowanie:
    • Nity powinny być wykonane z materiału zgodnego z łączonymi elementami (np. stal nierdzewna dla cynku, miedź dla miedzi).
    • Oblutowanie nitów spoiwem cynowo-ołowiowym dodatkowo zwiększa trwałość połączeń.
  3. Lutowanie:
    • Spoiwa cynowo-ołowiowe (LC 30, LC 40, LC 50) różnią się zawartością cyny i temperaturą topnienia.
  4. Spawanie:
    • Do spawania gazowego stosuje się palniki propan/tlen lub acetylen/tlen oraz specjalne lutowia miedziano-fosforowe lub miedziano-srebrne.
    • W warunkach warsztatowych można użyć technologii TIG lub plazmowej.

Mocowanie elementów blacharskich

Elementy mocujące: kołki, śruby, haftki

  • Materiały mocujące:
    • Miedź: mocowanie przy użyciu miedzianych elementów lub stali nierdzewnej.
    • Cynk: zastosowanie elementów ocynkowanych lub nierdzewnych.
  • Zasady mocowania:
    • Mocowania muszą być odporne na siły wiatru i obciążenie mechaniczne.
    • Średnica główki elementów mocujących powinna zapewniać równomierny rozkład nacisku na blachę.

Zabezpieczenie blach przed korozją

Warstwa oddzielająca

Mimo że blachy cynkowe i miedziane uważane są za szlachetne, należy przestrzegać rygorystycznych zasad ich stosowania, aby zapobiec korozji:

  • Czynniki szkodliwe: związki siarki, azotu, wilgoć, sole, związki wapienne i cementowe, bitumy.
  • Ochrona: stosowanie warstwy oddzielającej, np. z suchego drewna iglastego, mat strukturalnych, membran lub włóknin o neutralnym odczynie.

Transport i przechowywanie blach dachowych

  • Blachy i taśmy z miedzi lub cynku są powlekane cienką warstwą pasywatora chroniącego przed korozją.
  • Warunki przechowywania:
    • Suche i przewiewne miejsce.
    • Brak nagłych zmian temperatury i wilgotności.

Podsumowanie

Elementy wykonane z blach tytanowo-cynkowych i miedzianych to inwestycja w trwałość i estetykę dachu. Aby jednak maksymalnie wykorzystać ich potencjał, należy przestrzegać odpowiednich zasad obróbki, łączenia i ochrony przed korozją. Dzięki stosowaniu wskazówek zawartych w tym poradniku można uniknąć najczęstszych błędów i cieszyć się wysoką jakością wykonania przez wiele lat. Pamiętaj, że właściwe przechowywanie i transport również mają kluczowe znaczenie dla zachowania właściwości tych materiałów.