O wielu zasadach obowiązujących przy stosowaniu miedzi na elementy krycia i uzupełnienia połaci dachowych zwrócono uwagę przy opisie poszczególnych systemów.
Warto jednak, decydując się na stosowanie miedzi pamiętać o tym iż mimo iż jest to metal półszlachetny tylko właściwe jego przygotowanie i zastosowanie gwarantuje pełne powodzenie. Powierzchnia taśm i blach miedzianych po procesie walcowania jest zabezpieczana poprzez nałożenie mikrofilmu olejowego lub pasywację powierzchni, które czasowo chronią ją przed negatywnym wpływem czynników zewnętrznych na czas składowania i dalszej wstępnej przeróbki.
A mimo to każde dotknięcie blachy, taśmy czy gotowego elementu gołymi często wilgotnymi, spoconymi rękoma powoduje iż już w kilka godzin później w tym miejscu widoczne jest miejsce zmieniające kolor – jest to po prostu miejsce w którym rozpoczął się proces utleniania przyspieszony przez wilgoć, pot zawierający związki soli.
Każdy jeden czynnik o nieobojętnym odczynie taki proces prędzej lub później rozpoczyna. Miedziany element nie pozostanie elementem błyszczącym – z czasem nabiera miedź ciemniejącego brązowo-czekoladowego koloru by po około 8 latach nabierać koloru turkusowego. I jest to proces naturalny przed którym miedzi na dłuższą metę nie zabezpieczy żadna lakiernicza powłoka . Miedź pokryta naturalną patyną jest praktycznie bardzo dobrze zabezpieczona przed wpływem warunków atmosferycznych.
Obecne technologie pozwalają wszak sztucznie starzeć powierzchnię miedzi i poprzez nanoszenie specjalnych emulsji praktycznie błyskawicznie powodować powstanie naturalnej turkusowej powłoki, jednak jej powiązanie z podłożem nie jest tak stabilne i trwałe chociaż z upływem czasu właściwości te ulegają zdecydowanej poprawie.
Decydując się na stosowanie miedzi pamiętać musimy również o tym iż kontakt tego metalu z innymi metalami a szczególnie z cynkiem i żelazem nie jest kontaktem wskazanym. Ze względu na różną elektrostatykę i odmienne ładunki elektryczne kontakt taki ma znamię ogniwa i w miejscu kontaktu możliwe jest szybkie zniszczenie metali . Nie ma natomiast żadnych przeciwwskazań w kontakcie miedzi ze stalą nierdzewną, ołowiem i aluminium.
Lutowanie miedzi
Łączenie elementów miedzianych oprócz połączeń na rąbek lub zakład możliwe jest poprzez tzw. lutowanie miękkie albo lutowanie twarde lutem miedziano srebrnym, miedziano fosforowym i podobnymi lutowiami produkowanymi specjalnie dla miedzi.
Lutowanie miedzi tzw. lutowanie miękkie wykonujemy z zastosowaniem spoiwa cynowo-ołowiowego LC 50 lub LC 60. Są to spoiwa z zawartością odpowiednio 50 lub 60% cyny. Aby połączenie lutowane można było wykonać należy w pierwszym rzędzie oczyścić mechanicznie lutowane powierzchnie z tlenków i innych zanieczyszczeń trwałych do czystej powierzchni metalicznej oraz ze wszelkich zatłuszczeń. Następnie na powierzchnię lutowaną nanosimy małym pędzelkiem tzw. wodę lutowniczą. Woda lutownicza jest zazwyczaj niskoprocentowym roztworem kwasów z chlorkiem cynku lub też samym roztworem chlorku cynku i po pierwsze spełnia rolę środka oczyszczającego lutowane powierzchnie a po drugie spełnia rolę topnika ułatwiającego rozpływanie się lutowia. Podobną rolę spełniają różnego rodzaju pasty lutownicze najczęściej na bazie salmiaku (chlorku amonu NHCl), boraks czy kalafonia.
Do lutowania używamy najczęściej lutownicy gazowej na gaz propan-butan lub lutownicy elektrycznej o mocy co najmniej 400 W . Nie bez znaczenia przy lutowaniu miedzi pozostaje wielkość ( masa ) grota lutownicy. Miedź jako bardzo dobry przewodnik ciepła , bardzo szybko odbiera ciepło grota aby więc lut miał odpowiedni przetop a co za tym idzie odpowiednio związał się z podłożem i odpowiednio wypełnił lutowane miejsce, grot musi być na tyle duży a lutownica na tyle wydajna energetycznie żeby zapewnić właściwą temperaturę . Lut twardy wykonujemy specjalnym palnikiem na gaz propan – butan oraz tlen, rzadziej palnikiem acetylenowo – tlenowym.
Do wykonania prawidłowego lutu twardego lutowiem miedziano srebrnym potrzebujemy skupionego płomienia palnika, który umożliwi nagrzanie zarówno lutowia jak i lutowanych części do temperatury około 700˚C . Lut miedziano srebrny występuje najczęściej w postaci drutów i pałek i posiada w swoim składzie odpowiedni topnik ułatwiający rozpływanie się lutowia. Połączenia wykonane lutem twardym są trwałe i mocne jednak należy pamiętać o tym iż wskutek nagrzania materiału, materiał lutowany w okolicy lutu staje się miękki i wrażliwy na odkształcenia mechaniczne.
Kontakt miedzi z innymi metalami
Miedź mimo iż należy do grupy metali tzw. półszlachetnych też podlega korozji. Jest ona w normalnym, obojętnym środowisku bardzo powolna. Korozję miedzi przyspiesza jednak kontakt miedzi z innymi metalami. Jest to objaw tzw. korozji między metalicznej. Bezwzględnie korzystne towarzystwo miedzi dają jedynie stal nierdzewna i ołów. W pewnych warunkach jeszcze cyna i elementy stalowe cynowane . Zdecydowanie niekorzystnie reaguje miedź z cynkiem, elementami ocynkowanymi i aluminium.
Absolutnie nie należy również łączyć elementów miedzianych z elementami ogniowo cynkowanymi a następnie galwanicznie miedziowanymi. I choć wydaje się to nieprawdopodobne, stwierdzono także iż na trwałość elementów miedziowanych, cynkowych, aluminiowych i ocynkowanych wpływ ma sam fakt zamontowania ich poniżej linii ścieku wody z elementów wykonanych z litej miedzi. Korozja tych metali jest wtedy przyspieszona.
